Bart August Maria Peeters (Mortsel, Antwerpen, 30 november 1959) is een Vlaams zanger, drummer, gitarist, presentator en acteur. Peeters studeerde Germaanse filologie en theaterwetenschappen in Antwerpen. Hij woont in Hove (provincie Antwerpen).
Bart August Maria Peeters (Mortsel, Amberes, 30 de noviembre de 1959) es un cantante flamenco, batería, guitarrista, presentador y actor. Peeters estudió filología germánica y ciencias del teatro en Amberes. Vive en Hove (provincia de Amberes).
Bart Peeters – Heist aan Zee
Toen ik nog boeken las
en fietste op de dijk
dacht ik dat geluk content zijn was
en verder geen gezeik.
We speelden frisbee in de zee
en vroegen nooit waarom,
Pinokkio was ook verbaasd
toen hij in die walvis zwom.
En de meeuwen meeuwden statig,
de golven golfden naar het strand,
en nonkel Luk zwom regelmatig
over en weer naar Engeland.
Toen we Luikse wafels aten
onlangs in Heist aan Zee,
de kinderen in een go-Kart zaten
bejaarden ramden met wind mee,
en de zee haar grijze zelf was
dacht ik dit is het, dit is af,
waarna de jongste in haar broek deed
en de oudste overgaf.
En de meeuwen meeuwden statig
de golven golfden naar het strand,
en we zwommen regelmatig
over en weer naar Engeland.
En de meeuwen meeuwden statig
de golven golfden naar het strand,
en ik lieg nog regelmatig
over zwemmen naar Engeland.
Bart Peeters – Heist aan Zee
Cuando aún leía libros
y montaba en bici en el dique
creía que la felicidad era estar contento
y nada más de rollos.
Jugábamos al frisbee en el mar
y nunca preguntábamos por qué,
también Pinocho estaba sorprendido
cuando navegó [nadó] en aquella ballena.
Y la gaviotas ‘gavioteaban’ majestuosas,
las olas ‘oleaban’ hacia la playa,
y el tío Luk nadaba regularmente
ida y vuelta a Inglaterra.
Cuando comíamos ‘gofres de Lieja’
hace poco en Heist aan Zee,
los niños iban en un kart
los mayores se las veían con el viento,
y el mar mostraba su gris natural
pensé ya está, se acabó,
tras lo cual la pequeña se lo hizo en el pantalón
y el mayor vomitó.
Y la gaviotas ‘gavioteaban’ majestuosas,
las olas ‘oleaban’ hacia la playa,
y nosotros nadábamos regularmente
ida y vuelta a Inglaterra.
Y la gaviotas ‘gavioteaban’ majestuosas,
las olas ‘oleaban’ hacia la playa,
y yo miento aún regularmente
sobre nadar a Inglaterra.
Bart Peeters – Heist aan zee (De laatste show, 2001)
Heist aan zee – Bart Peeters (Radio 1 Sessie)
Bart Peeters – Kanonbal
Ik voel dat er nog iets in mijn mond
naar jou smaakt.
Ik voel dat er nog iets dat je zei
me kwaad maakt.
Ik vrees dat er nog niets echt op wijst
dat we erover zijn.
Ik voel dat er nog iets van jou door
me heen spookt.
Een herinnering aan soms maar een woord
me oppookt.
Ik vrees dat er nog niets echt op wijst
dat we erover zijn.
Van een steen kan je leren vliegen
Liefde leert je liegen
Leven leert je doodgaan
Maar je vliegt in vrije val
als je leeft als een kanonbal.
Er zitten nog gedachten van jou
in mijn hoofd.
En ik hoor een stem waar ik nog van hou
in mijn oor.
Ik vrees dat er nog niets echt op wijst
dat we erover zijn.
[refrein]
Van een steen leer je vliegen
En liefde leert je liegen
Dus leer me snel een simpele circustruuk
want je vliegt in vrije val
als je leeft als een kanonbal.
Bart Peeters – Obús
Siento que aún algo en mi boca
sabe a ti.
Siento que aún algo que dijiste
me enfada.
Me temo que en realidad aún nada indica
que estemos acabados.
Siento que aún algo de ti
vaga en mí.
Un recuerdo a veces a solo una palabra
me azuza.
Me temo que en realidad aún nada indica
que estemos acabados.
De una piedra puedes aprender a volar
El amor te enseña a mentir
La vida te enseña a morir
Pero vuelas en caída libre
si vives como un obús.
Aún hay pensamientos tuyos
en mi cabeza.
Y oigo una voz que aún amo
en mi oído.
Me temo que en realidad aún nada indica
que estemos acabados.
[estribillo]
De una piedra aprendes a volar
Y el amor te enseña a mentir
Así que enséñame rápido un simple truco de circo
porque vuelas en caída libre
si vives como un obús.
Bart Peeters – Prachtig in het blauw
Een prachtige cover van Bob Dylan's 'Tangled up in blue'.
Ik lag in de zon in de zomer,
ik lag in de zon in het gras.
Jij kwam langs, ik herinner het mij
alsof het gisteren was.
Je reed nog niet met de wagen,
en je brommer was al wekenlang stuk.
Je zei: ‘ik kom toevallig met
mijn zuster mee’,
ik dacht: ‘da's wat je noemt een geluk’.
We hebben hier ook een gemeentepark,
stamelde ik hees.
En daar gingen we heen
en we zegden [VL] niets,
alleen maar wat clichés,
en ik vond jou prachtig in het blauw.
Pas na een jaar of elf zouden we trouwen,
oorspronkelijk alleen voor de wet.
Maar ‘om de kerk in het midden te houden’ [VL],
deden we alles en daarna een buffet.
De schepen van de burgerlijke stand
speelden mooi toneel.
En een witte jurk leek ons overbodig,
want die zag je al zoveel,
dus vond ik jou prachtig in het blauw.
Nog een stuk of elf jaren later
vanop een bootje in de Middellandse Zee,
sprong je bloot met de kinderen in het water.
Ze konden zwemmen, dus dat viel gelukkig mee.
Ik herinnerde me toen iets dat ik indertijd
bij Professor Vanderkerken las:
dat een plotseling besef van de oneindigheid
een esthetische ervaring was.
En ik vond jou wondermooi in al dat blauw.
Ik vond jou prachtig in het blauw (2x)
Bart Peeters – Preciosa de azul
Una bonita versión del 'Tangled up in blue' de Bob Dylan.
Estaba tumbado al sol en verano,
estaba tumbado al sol en la hierba.
Tú llegaste, lo recuerdo
como si fuera ayer.
Aún no ibas en coche,
y tu moto llevaba semanas rota.
Dijiste: ‘vengo por casualidad
con mi hermana’
yo pensé: ‘eso es lo que se llama suerte’
Aqui también tenemos un parque público
balbuceé afónico.
Y allá fuimos
y no dijimos nada
solo algunos tópicos,
y me pareciste preciosa de azul.
Solo unos 11 años despúes nos casaríamos
iniciamente solo ante la ley.
Pero para contentar a todos,
lo hicimos todo y luego un bufé.
Los encargados del registro civil
representaron bien su teatro.
Y un vestido blanco nos pareció superfluo
porque esos se veían ya tanto,
así que me pareciste preciosa de azul.
Y unos once años después
desde un barco en el Mar Mediterráneo,
saltaste desnuda con los niños al agua
Sabían nadar, así que la cosa por suerte salió bien.
Entonces recordé algo que en otra época
leí en la clase del profesor Vanderkerken:
que una repentina conciencia de la infinitud
era una experiencia estética.
Y me pareciste bellísima en todo ese azul.
Me pareciste preciosa de azul (2x)
